Zamek Chenonceau w Dolinie Loary

Francja Zamek Chenonceau Zamek Dam Zamki nad Loarą

Zamek Chenonceau na pierwszy rzut oka wygląda bajkowo i romantycznie. Położony dosłownie na rzece Cher w Dolinie Loary, miejscu niezwykle urokliwym i zapierającym dech w piersi. Odkrywa się go powoli zaglądając w każdy zakamarek i zagłębiając się w jego historię. Tutaj ukryta jest moc i determinacja charakternych kobiet. Zamek Chenonceau nazywany jest także Zamkiem Dam, bo w nim swoje serce pozostawiły kobiety. Do napisania tego wpisu zainspirował mnie pokaz domu mody Chanel, który odbył się tutaj w grudniu 2020 roku.

Francja to kolebka stylu i mody.

Od lat podziwiałam pomysły projektantów mody i ich dzieła. Ręcznie wykonane kunsztowe i bogate stylizacje, które zakładane są tylko na wybieg lub trafiają do potencjalnego bogatego odbiorcy. W Zamku Dam „Le Château des Dames” odbył się pokaz mody Chanel Métiers d’Art 2020/21. ZERKNIJ

Marka Chanel oddaje hołd współpracującym z nimi rzemieślnikom, czyli krawcom, hafciarzom, koronkarzom, jubilerom. Z częścią z nich współpracowała sama Coco Chanel, która zafascynowana była damami, kobietami z czasów epoki króla Ludwika XIII.
Na moim blogu o modzie wpisów raczej nie będzie, bo co to za moda z sieciówek? Moda, to ta od wielkich twórców, którzy urzeczywistniają swoje wizje. Lubię czytać gazety, oglądać filmy z backstage, z pokazów lub ich procesu tworzenia. Piękną i wzruszającą chwilą był dla mnie moment, gdy zobaczyłam w internecie pełen kunsztu film Juergena Tellera Tutaj z pokazu. Błysk w oku, znieruchomienie i krzyknęłam „Byłam tam, to Zamek Chenonceau” Byłam w zamku, w którym odbywał się przepiękny pokaz mody, na który ze względu na pandemię, nie zaproszono gości. Puste krzesła, piękne modelki i piękna kolekcja z zachowaniem smaku i stylu, na miarę Coco. Żakiety, kostiumy, perły, pikowane torebki wszystko poprzeplatane tiulem i lateksem autorstwa Virginie Viard. Jedynym zaproszonym gościem była, Kristen Stewart. Obserwowała pokaz schowana, niewidoczna. Tutaj znów swoją moc pokazały kobiety.

Na moich zdjęciach poniżej zobaczycie tłumy turystów. Do samego zamku i ogrodów dochodzi się alejką parkową obsadzoną starymi platanami, ma ona około kilometra a na początku przed bramą znajdują się kasy. W sezonie przez cały dzień przy wieży ustawia się kolejka do wejścia na zamek dla tych, którzy chcą wejść prywatnie, natomiast grupy mają rezerwacje i wchodzą bez czekania. Warto pomyśleć i wykupić wycieczkę.

Niestety zachowanych z czasów Franciszka I, monumentalnych drzwi wejściowych do zamku nie idzie sfotografować, bo przemieszcza się przez nie tłum i są ciągle przysłonięte lub otwierane. Robiłam co mogłam, aby złapać światło, powietrze i ominąć gdzieniegdzie ludzi.

Zamek Dam, bo to kobiety stworzyły to miejsce.

Katherine Briçonnet (1494-1526)

Wyobraźcie sobie, że ten zamek wzniesiono na filarach dawnego ufortyfikowanego młyna, który został wyburzony przez nowych nabywców zamku Thomasa Bohiera i jego żonę Katherine Briçonnet. Zatrzymali tylko studnię, wieżę i donżon. Małżeństwo początkowo poruszało się statkiem, zanim otrzymali pozwolenie na budowę mostu na rzece. Po śmierci męża to Katherine kierowała pracami budowlanymi. Mimo, iż to potężna bryła to eteryczne wieżyczki, proporcje otworów, wystające balkony, okienka dachowe i rozality odciążają zamek. Estetyczny rezultat budowy sprawia, że radość tu nie zostaje zapomniana.

Diana de Poitiers (1499-1566)

W 1547 roku król Henryk II ofiaruje zamek swojej faworycie Dianie de Poitiers, która łączyła w sobie urodę i smykałkę do interesów. Była kobietą pazerną, posiadała kilka zamków ale to tutaj na dwóch hektarach utworzyła ogrody i warzywniaki otoczone obwałowaniami i głębokimi fosami. Rozpoczęła w 1556 roku też budowę mostu przewidzianego przez Bohiera. Nadała zamkowi jedyną na świecie architekturę.

Catherine de’Medici – Katarzyna Medycejska (1519-1589)

Po śmierci męża, króla Henryka II, Katarzyna szybko odzyskała od jego faworyty Diany Zamek Chenonceau. Mimo, iż w zamku znajdowało się wiele inicjałów H i D na znak ich miłości, to Katarzyna Medycejska pokochała to miejsce i rozbudowała. Najpierw upiększyła ogrody, które uwielbiała a następnie kazała wznieść dwupiętrową galerię oraz mansandra, czyli pomieszczenia na poddaszu z małymi okienkami. Cała galeria zawisła na moście na rzece Cher. Miejsce to miało służyć organizowaniu wystawnych przyjęć, które często tu się odbywały. Katarzyna Medycejska z racji swojego pochodzenia (urodziła się we Florencji) kochała sztukę, dzięki temu wprowadziła na zamek włoski przepych.

Louise de Lorraine – Ludwika Lotaryńska (1553-1601)

Ludwika Lotaryńska, synowa Katarzyny Medycejskiej odziedziczyła Zamek Chenonceau w 1589 roku. Była żoną króla Henryka III Walezego, z którym nie miała dzieci. Przebywając w zamku dowiedziała się o zamordowaniu męża. Pogrążyła się na długie lata w rozpaczy i żałobie. Przyodziała białe szaty zgodnie z królewskim ceremoniałem. Poświęciła swój czas lekturze, modlitwie i dobroczynności. Na znak żałoby kazała zmienić wnętrze swojej sypialni na czarne tapety. Zamek ogarnął smutek. Zapomniana przez wszystkich królowa – wdowa, była ostatnią królewską właścicielką zamku. Posiadłość została sprzedana i przez prawie sto lat pozostała zapomniana.

Louise Dupin – Ludwika Dupin (1706-1799)

W XVIII wieku zamek nabyła Ludwika Dupin i przywróciła jego świetność. Każdej jesieni przebywali tu jej przyjaciele i znajomi ze świata finansów, literatury, sztuki i nauki m.in. Marivaux, Voltaire, Rousseau, który był nauczycielem syna Państwa Dupin. Ich syn stał się człowiekiem zdemoralizowanym i został zesłany na Mauritius, gdzie zmarł. Madame Dupin nie mając spadkobiercy przelała swą czułość na syna swego męża z pierwszego małżeństwa, a był nim Louis Claude Dupin de Francueil. W wieku 62 lat poślubił on o wiele młodszą Marię Aurore Saską, która urodziła syna Maurice.

Maurice Francois Dupin był napoleońskim oficerem a swoją przyszłą żonę Sophie-Victorie Delaborde odbił swojemu generałowi. Z ich związku urodziła się córka Amantine Aurore Lucile Dupin, znana jako George Sand wieloletnia partnerka Fryderyka Chopina. Spędzała ona swoje dzieciństwo w Zamku Chenonceau, o czym wspominała. W korytarzach zamkowych znalazłam kilka tablic przedstawiających drzewa genealogiczne, w tym rodziny Dupin z George Sand, która posługiwała się takim pseudonimem jako pisarka.

Ludwika Dupin, czyli Madame Dupin prowadziła tutaj spokojne i szczodre życie. Zmarła na zamku wcześniej chroniąc go przed zniszczeniami podczas rewolucji francuskiej. Zapewniając o tym, iż zamek pełni funkcję jedynego mostu potrzebnego ludowi. Ostatni potomek sprzedał zamek w 1863 roku Madame Pelouze.

Marguerite Pelouze (1836-1902)

W 1864 roku Marguerite Pelouze przeznaczyła fortunę i odnowiła zaniedbany zamek oraz ogrody. W jednej z sal urządziła teatr, gdzie sama występowała w sztukach. Znów organizowano tu bale. Jednak po aferze politycznej Pelouze straciła cały majątek. Zamek znów został sprzedany i tak do 1913 roku.

Simonne Menier (1881-1972)

W 1913 roku zamek zakupił Henri Menier, właściciel fabryki czekolady. A po jego śmierci posiadłość przejął jego brat Gaston. Od razu po wybuchu I wojny światowej zorganizował tu szpital w sumie dla 2254 rannych na froncie żołnierzy. Około 120 łóżek zostało rozstawionych w obu galeriach, który nadzorowała jego synowa. Starsza pielęgniarka Simonne Menier, która nieustannie opiekowała się rannymi i zarządzała szpitalem. Cały szpital finansowany był przez rodzinę Menier. Posiadał salę operacyjną wyposażoną w aparaty rentgenowskie. Tak szpital funkcjonował do końca 1918 roku. Podczas II wojny światowej posiadłość znajdowała się częściowo w strefie okupowanej przez Niemców oraz w Wolnej Francji, dlatego tędy odbywały się przerzuty ludności. Zamek został dwukrotnie zbombardowany w 1940 roku przez Niemców i w 1944 roku przez aliantów.

Dziś posiadłość należy nadal do rodziny Menier, która zapewnia jego konserwację oraz udostępnia zwiedzającym.

Pomieszczenia w Zamku Chenonceau

Galeria

Galeria to piękna sala balowa, to tutaj odbył się pokaz mody Chanel, o którym wspominałam na początku wpisu. Sala ma 60 m długości i 6 metrów szerokości. Z każdej strony rozciąga się widok na rzekę Cher przez 18 okien. Na obu krańcach sali znajdują się renesansowe kominki, gdzie jeden z nich zakrywa drzwi prowadzące na drugi brzeg rzeki. To tutaj znajdowały się główne sale szpitala.